Posty
Wśród takich chwil nam znanych
Gdzie myśli biegły gdzieś z dala od rzeczywistej teraźniejszości
Gdzie smutki i troski zostały schowane w zaułkach przeszłości
Podczas gdy mróz i śnieg skuł chodniki i gałązki drzew,
Które niedawno zrzuciły swe okrycie z liści o kolorach złocistej jesieni .
Podczas gdy dzieci bawią się w chłodnym, białym puchu, który jest jak maszyna czasu
Sprawia, że czas jakby biegł wolniej
Nagle wszystko staje się lekkie i ponadczasowe
Świat staje się jakby lepszy, silniejszy, świeższy,
Kiedy w gronie najbliższych podczas ubierania choinki
i przygotowania kolacji wigilijnej
czujemy jak przepływa przez nas rzeka miłości i radości.
W otoczenia nam znanym
Zmarzniętym od wiatrów srogich
Miłość i radość emituje z tradycji pokoleń, które przeminęły
Wspomnienia te topią serca z lodu,
Kruszą kamienie zalegające na sercu i duszy.
W płaszczach jedwabnych ruszamy w podróż czasową
Gdzie wszyscy są młodzi i radośni
Nie chwalą się materią ni dobytkiem swoim
To wszystko nietrwałe
Więc po co zarzucać ten ciężar na plecy
Jak można zrzucić go z swych barków zmęczonych
I malowanym bielą krajobrazem ruszyć ku lazurowym wybrzeżom,
Gdzie cud, jakoby chłodny puch osiada na duszy i sercu człowieka.
W czasie kiedy przyjaciele gromadzą się w środku nocy
By ich serca zadrżały od śpiewu kolęd i dumy z tradycji.
Już smętne miny dawno pojaśniały
I pokornie w ciszy
Opleciona gwiazdami, jak niebo nocą
Zasiądźmy do stołu
Gdzie dwanaście potraw,
Obrus jak śnieg biały
Gdzie anielską poświatą serce nasze jaśnieje,
Gdzie pachnąca choinka przepasana łańcuchem,
Opleciona jakby w gwiazdy niebios świata.
Już zło ucichło,
Jakby zamarzło pod pokrywą świata skutego śniegiem
Już chwila ta się zbliża
Już zaraz to stanie się
Już czas, Pan wzywa nas!
Bóg rodzi się!
Przyjmijmy go z radością
Przyjmijmy go z miłością
By nie czuł samotnie się.
On obrońcą świata jest
On miłością darzy nas
Więc odwdzięczmy za to mu się
I stańmy przy nim już dziś.
Gdzie myśli biegły gdzieś z dala od rzeczywistej teraźniejszości
Gdzie smutki i troski zostały schowane w zaułkach przeszłości
Podczas gdy mróz i śnieg skuł chodniki i gałązki drzew,
Które niedawno zrzuciły swe okrycie z liści o kolorach złocistej jesieni .
Podczas gdy dzieci bawią się w chłodnym, białym puchu, który jest jak maszyna czasu
Sprawia, że czas jakby biegł wolniej
Nagle wszystko staje się lekkie i ponadczasowe
Świat staje się jakby lepszy, silniejszy, świeższy,
Kiedy w gronie najbliższych podczas ubierania choinki
i przygotowania kolacji wigilijnej
czujemy jak przepływa przez nas rzeka miłości i radości.
W otoczenia nam znanym
Zmarzniętym od wiatrów srogich
Miłość i radość emituje z tradycji pokoleń, które przeminęły
Wspomnienia te topią serca z lodu,
Kruszą kamienie zalegające na sercu i duszy.
W płaszczach jedwabnych ruszamy w podróż czasową
Gdzie wszyscy są młodzi i radośni
Nie chwalą się materią ni dobytkiem swoim
To wszystko nietrwałe
Więc po co zarzucać ten ciężar na plecy
Jak można zrzucić go z swych barków zmęczonych
I malowanym bielą krajobrazem ruszyć ku lazurowym wybrzeżom,
Gdzie cud, jakoby chłodny puch osiada na duszy i sercu człowieka.
W czasie kiedy przyjaciele gromadzą się w środku nocy
By ich serca zadrżały od śpiewu kolęd i dumy z tradycji.
Już smętne miny dawno pojaśniały
I pokornie w ciszy
Opleciona gwiazdami, jak niebo nocą
Zasiądźmy do stołu
Gdzie dwanaście potraw,
Obrus jak śnieg biały
Gdzie anielską poświatą serce nasze jaśnieje,
Gdzie pachnąca choinka przepasana łańcuchem,
Opleciona jakby w gwiazdy niebios świata.
Już zło ucichło,
Jakby zamarzło pod pokrywą świata skutego śniegiem
Już chwila ta się zbliża
Już zaraz to stanie się
Już czas, Pan wzywa nas!
Bóg rodzi się!
Przyjmijmy go z radością
Przyjmijmy go z miłością
By nie czuł samotnie się.
On obrońcą świata jest
On miłością darzy nas
Więc odwdzięczmy za to mu się
I stańmy przy nim już dziś.
